حقانیت شیعه
اجتماعی
حکمتهای امام - حقانیت شیعه
سیدمرتضی ناصری کرهرودی
حقانیت شیعه اجتماعی
إِنَّ اءَعْظَمَ الْحَسَرَاتِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ حَسْرَةُ رَجُلٍ کَسَبَ مَالاً فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَاءَنْفَقَهُ فِی طَاعَةِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ، وَ دَخَلَ الْاءَوَّلُ بِهِ النَّارَ.
بزرگترین حسرتها، در روز قیامت ، حسرت کسى است که در نافرمانى خداوند، مالى گرد آورد و دیگرى آن را به ارث برد و در راه خداى سبحان انفاقش کند و به بهشت رود و آن مرد نخستین را به سبب آن به دوزخ برند.
إِنَّ اءَخْسَرَ النَّاسِ صَفْقَةً، وَ اءَخْیَبَهُمْ سَعْیا، رَجُلٌ اءَخْلَقَ بَدَنَهُ فِی طَلَبِ آمَالِهِ، وَ لَمْ تُسَاعِدْهُ الْمَقَادِیرُ عَلَى إِرَادَتِهِ، فَخَرَجَ مِنَ الدُّنْیَا بِحَسْرَتِهِ، وَ قَدِمَ عَلَى الْآخِرَةِ بِتَبِعَتِهِ.
زیانکارترین مردم در داد و ستد و نومیدترین آنها در سعى و کوشش مردى است که جسم خود را در طلب مال فرسوده سازد و قضا او را در رسیدن به خواستهایش یارى نکرده باشد، پس حسرت زده از دنیا برود و با بار گناهانش به سراى دیگر در آید.
الرِّزْقُ رِزْقَانِ: طَالِبٌ وَ مَطْلُوبٌ، فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْیَا طَلَبَهُ الْمَوْتُ حَتَّى یُخْرِجَهُ عَنْهَا، وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْیَا حَتَّى یَسْتَوْفِیَ رِزْقَهُ مِنْهَا.
روزى بر دو گونه است یکى آنکه او تو را طلب مى کند و دیگرى آنکه تو در طلبش هستى . هر که دنیا را طلب کند، مرگ در طلب اوست تا از دنیا بیرونش برد و هر که آخرت را طلب کند، دنیا او را طلب کند و روزیش را بتمامى به او رساند.
إِنَّ اءَوْلِیَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِینَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْیَا إِذَا نَظَرَ النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا، وَ اشْتَغَلُوا بِآجِلِهَا إِذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا، فَاءَمَاتُوا مِنْهَا مَا خَشُوا اءَنْ یُمِیتَهُمْ وَ تَرَکُوا مِنْهَا مَا عَلِمُوا اءَنَّهُ سَیَتْرُکُهُمْ، وَ رَاءَوُا اسْتِکْثَارَ غَیْرِهِمْ مِنْهَا اسْتِقْلاَلاً، وَ دَرَکَهُمْ لَهَا فَوْتا، اءَعْدَاءُ مَا سَالَمَ النَّاسُ وَ سِلْمُ مَا عَادَى النَّاسُ، بِهِمْ عُلِمَ الْکِتَابُ، وَ بِهِ عَلِمُوا وَ بِهِمْ قَامَ الْکِتَابُ وَ بِهِ قَامُوا، لاَ یَرَوْنَ مَرْجُوّا فَوْقَ مَا یَرْجُونَ، وَ لاَ مَخُوفا فَوْقَ مَا یَخَافُونَ.
دوستان خدا کسانى اند که به باطن دنیا نگریستند، در حالى که ، دیگران به ظاهر آن مى نگرند. آنان به کار آخرت پرداختند، در حالى که ، دیگران به کار دنیا پردازند. از دنیاى خود دور کردند، آنچه را که مى ترسیدند، سبب هلاکتشان شود و ترک کردند، آنچه را که مى دانند که سرانجام ترکشان خواهد کرد. بهره مند شدن فراوان دیگران را از دنیا، بیمقدار شمردند و به دست آوردنش را با از دست دادن آن یکى دانستند. با آنچه مردم دیگر دوست هستند، دشمن اند و با آنچه مردم دیگر دشمن اند، دوست هستند. قرآن به آنان دانسته شد و خود داناى آن هستند. کتاب خدا به ایشان بر پاست و آنان به کتاب خدا بر پایند. بیش از آنکه بدان امید بسته اند، نمى بینند و از چیزى ، جز آنچه باید از آن بترسند، نمى ترسند.
اذْکُرُوا انْقِطَاعَ اللَّذَّاتِ، وَ بَقَاءَ التَّبِعَاتِ.
به پایان رسیدن خوشیها و برجاى ماندن عواقب ناگوارشان را همواره به یاد داشته باشید.
اخْبُرْ تَقْلِهِ
قال الرضى :
وَ مِنْ النَّاسِ مَنَْیْروِی هذا لِرسُولِ، ص وَ مِمَّا یُقَوَّی اءنَّهُ مِنْ کَلام اءمیر المؤ منین ع ، ما حَکاهُ ثَعْلَبُ قالَ: حَدِّثنا ابنُ الا عرابی قالَ: قالَ الماءمُون : لو لا اءنَ عَلیَا ع ، قالَ: اخْبُرْ تَقْلِه ، لَقُلْتُ اءنَا: اِقْلِهْ تَخْبُرْ.
امتحان کن تا دشمن گردى .
رضى گوید :
بعضى این عبارت را به رسول الله (ع ) نسبت داده اند. ولى از دلایلى که نسبتش را به على (ع ) قوت مى بخشد، مطلبى است که ثعلب از ابن الاعرابى روایت کرده که مى گوید ماءمون مى گفت که اگر على نگفته بود (اخبر تقله ) من مى گفتم (اقله تخبر) با آنها دشمنى کن تا امتحانشان کرده باشى .
مَا کَانَ اللَّهُ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّکْرِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّیَادَةِ وَ لاَ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ وَ لاَ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ.
نشود که خدا در شکر را به روى بنده اى بگشاید، در حالى که ، در افزون شدن نعمت را به رویش بسته باشد. و نشود که در توبه را بگشاید، در حالى که ، در آمرزش را بسته باشد.
اءَوْلَى النَّاسِ بِالْکَرَمِ مَنْ عُرِقَتْ فِیِهِ الْکِرَامُ.
شایسته ترین مردم به کرم ، کسى است که به گوهر کریمتر باشد.
وَ سُئِلَ منه ع : اءَیُّمَا اءَفْضَلُ: الْعَدْلُ، اءَوِ الْجُودُ؟ فَقَالَ ع :
|
الْعَدْلُ یَضَعُ الْاءُمُورَ مَوَاضِعَهَا، وَ الْجُودُ یُخْرِجُهَا عَنْ جِهَتِهَا، وَالْعَدْلُ سَائِسٌ عَامُّ، وَالْجُودُ عَارِضٌ خَاصُّ، فَالْعَدْلُ اءَشْرَفُهُمَا وَ اءَفْضَلُهُمَا.
از آن حضرت پرسیدند که کدام یک از این دو برترند عدالت یا بخشندگى فرمود:
|
عدالت ، هر چیز را به جاى خود مى نهد و بخشندگى آن را از جاى خود بیرون مى نهد. عدل ، نگاهدارنده همگان است و بخشندگى ، تنها کسى را در بر مى گیرد که بخشش نصیب او شده . پس ، عدالت از بخشندگى شریفتر و برتر است .
النَّاسُ اءَعْدَاءُ مَا جَهِلُوا.
مردم دشمن چیزهایى هستند که نمى دانند.
